Veke 8 – Siste møtet

Av Ann Kristin Pracheeta

 

Dei åtte vekene er over.

Er vi ferdig no? Er det slutt?

Ingenting er ferdig eller over.

Me fortset vidare med det me har lært, i kvardagen vår. I liva våre der me er. Framleis vera nyfiken og utforska oss sjølv. Framleis øva på å møta oss sjølve med venligheit, openheit og kjærleik.

Sei ja til deg sjølv

Me tek kontakt med fjellet vårt, pusten vår, kroppen vår. Om det er aktivitet, bevegelse inni oss så lar me alt vere som det er slik at me kan sitta i heile huset vårt. Me tek kontakt med ein del av kroppen vår, ei utmattande kjensle, noko vi har vurdert eller syns noko om. Me gjev total openheit til alt som er. Ved å sjå det og puste gjennom det så lar vi det bli skylt ut av oss. Berre observer det.

 

 

Vera fokusert og open.

«Sjå for deg at du sit på ein stein midt i ein virvelvind. Du ser det men du lar det vere i fred. Du går ikkje inn i den» – Katarina

Me seier ja til oss sjølv.

Katarina les eit dikt til oss medan me sit i huset vårt.

 

The Guest House

This being human is a guest house.

Every morning a new arrival.

A joy, a depression, a meanness,

some momentary awareness comes

as an unexpected visitor.

Welcome and entertain them all!

Even if they are a crowd of sorrows,

who violently sweep your house

empty of its furniture,

still, treat each guest honorably.

He may be clearing you out

for some new delight.

The dark thought, the shame, the malice.

meet them at the door laughing and invite them in.

Be grateful for whatever comes.

because each has been sent

as a guide from beyond.

Rumi

Kjærleiks-brev til oss sjølv

Katarina ber oss ta kontakt med pusten og med hjarta. Me sit ei stund og kjenner etter korleis me har det. Fysisk, emosjonelt – me gjev plass til det som er, tillater det, opnar oss for det som er. Synker djupare inn i brystkassa og når me kjenner oss klar skal me skrive eit kjærleiks- brev til oss sjølv. Me skal ikkje tenke på kva me skriv, berre skrive spontant frå hjarta utan å lyfte pennen frå papiret.

Det er stille ei stund, berre lyden av penn mot papir.

Og etterpå, når me var ferdig kunne me velje det sterkaste, det viktigaste me skreiv og sei det høgt slik at alle høyrte det. Om me ville.

Kvifor er det så vanskeleg å sei fine ting om oss sjølv?

Først vart me lattermilde, forlegne, flaue over å berre tenke på at me skulle sei fine ting om oss sjølv. Og så ei kjensla av at det er eit slags tabu.

Monika Gangi og eg valgte å sei ein setning av det me hadde skrive, og det var faktisk den same.

«Eg er vakker».

Kvar vår gong så sa me det høgt til oss sjølv, fleire gonger etter kvarandre. Monika Gangi fyrst. Kor vanskeleg det er å ta imot fine ord. Etter kvart som det blei sagt fleire gonger, så var det som om orda endra seg. Dei byrja å synke inn. At det faktisk kunne vera sant. Orda vart mjukare.

«Der var vanskeleg å seia det høgt så andre skulle høyre det, så derfor gjorde eg det» – Ann Kristin Pracheeta

Breva gav me til kvarandre, den personen skal ikkje lese det men ta vare på det. Og om eit halvår skal me sende dei tilbake til kvarandre og få lese våre eigne brev igjen.

Og med dette avsluttar me dette møtet vårt.

Nesten.

Er dette verkeleg siste møtet vårt?

Dei har gitt oss så mykje, kanskje meir enn me er klar over. Så me bestemte i lag at me ville sjåast igjen på denne måten. Katarina, Monika Gangi, Hans Dhama og meg; Ann Kristin Pracheeta. Om eit par månader og høyre korleis det har gått på denne reisa djupare i oss sjølv.

Me takkar oss sjølv, og kvarandre for alt me har fått,  alt me har gitt og alt me har vist.

 

Takk til oss.